«فاش می‌گویم و از گفتۀ خود دلشادم»            پُـر شد از مهـر علی پیـکـره و بنـیادم

مست میـخـانه شـدم یـاد نجـف افـتـادم            بـنــدۀ حــیـدرم و از دو جـهــان آزادم

ساقـی امشب بده بـاده به شعـف آمده‌ام

بـا امـیـدی بـه سـر خــم نجـف آمـده‌ام

امشب از عشق تو مولا همه‌جا ریخت به هم            از قدومت همۀ ارض و سما ریخت به هم

بهر دیدار تو ای شاه، گدا ریخت به هم            بی‌سبب نیست که این سینۀ ما ریخت به هم

صدف کعبه شکست و گوهرش پیدا شد

فـاطمه بنت اسـد هم قـمـرش پـیـدا شد

آمدی و حرم از شور و نوا پر شده است            کعبه از جلوۀ الطاف خدا پُر شده است

جام‌های تهی از لطف شما پر شده است            عالم از نعـرۀ مسـتانۀ ما پر شده است

ما همه مست تو هـستیم همه مجـنونت

سالـیانی است که هـستیم همه مدیـونت

ای که بر هر دو جهان حکم ولایت داری            بر سر سائل خود دست حـمایت داری

نسل در نسل به ما ویـژه عنایت داری            بر همه انس و ملک حکم امامت داری

بهر هر سوخته‌دل یار علی باشد و بس

تا ابـد سیـد و سالار عـلی بـاشد و بس